Γιάννης Φραγκούλας

Ο Ιωάννης Ν. Φραγκούλας γεννήθηκε στη Σκιάθο στις
31 Οκτωβρίου 1906 και ήταν θεολόγος διδάκτορας και
καθηγητής. Το 1971 ονομάστηκε από το Οικουμενικό
Πατριαρχείο «Άρχων Διδάσκαλος του Ευαγγελίου». Τιμήθηκε
επίσης από το Δήμο Σκιάθου με το μετάλλιο της πόλεως, και
από το Σύλλογο των Απανταχού Σκιαθιτών ανακηρύχθηκε
ισόβιος επίτιμος Πρόεδρος.

Πολυγραφότατος, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ιστορία και
τον πνευματικό βίο της πατρίδας του της Σκιάθου, όπου σε
τέσσερις τόμους, με το γενικό τίτλο Σκιαθίτικα, συγκέντρωσε
45 δημοσιευμένες και αδημοσίευτες εργασίες του. Τα
Σκιαθίτικα τιμήθηκαν το 1987 με το Βραβείο της Ακαδημίας
Αθηνών. Συνεργάστηκε με την Εγκυκλοπαίδεια Υδρία.

Αν και ήταν κυρίως ιστορικός που αναζητούσε το υλικό του στις κατεξοχήν πηγές της ιστορίας — στα γραπτά μνημεία και τα αρχαιολογικά δεδομένα — το έργο του ήταν παράλληλο με το έργο του Ρήγα, που ήταν κυρίως λαογράφος και κατέγραφε τη ζωντανή παράδοση της Σκιάθου. Αναφορά σε δυο συγγενείς του γίνεται σε δυο διηγήματα του Παπαδιαμάντη. Σύμφωνα με το φιλόλογο Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλο, ο Ιωάννης Ν. Φραγκούλας θεωρείται, μετά τον Παπαδιαμάντη και τον Μωραϊτίδη, το τρίτο πνευματικό τέκνο της Σκιάθου.

Ειδικά με το βιβλίο του «Αλέξανδρος Μωραϊτίδης», όπου συμμάζεψε τα διασκορπισμένα μωραϊτιδικά μέλη, επιτέλεσε τον ίδιο άθλο που είχε επιτύχει με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη ο Γ. Κ. Κατσίμπαλης, και σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνια, το βιβλίο εξακολουθεί να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για τις μωραϊτιδικές σπουδές.