Κάστρο
από την πόλη, αλλά το αμάξι δεν φτάνει μέχρι τέλους,
ωστόσο υπάρχει χώρος για να αφήσετε το όχημά σας. Από
εκεί θα περπατήσετε περίπου 30 λεπτά για να κατεβείτε στην
παλαιά πόλη του Κάστρου. Βέβαια, ο καλύτερος τρόπος να το
προσεγγίσετε είναι με καΐκι από το παλαιό λιμάνι της Σκιάθου,
για να απολαύσετε την διαδρομή αλλά και την θέα.
Γύρω στο 1360, λόγω των συνεχών πειρατικών επιδρομών, οι
Σκιαθίτες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την αρχαία πόλη
της Σκιάθου και να ιδρύσουν την πόλη τους στο Κάστρο με
έκταση περίπου 25 στρεμμάτων. Πρόκειται για μια βραχώδη
χερσόνησο στο βόρειο τμήμα του νησιού, ένα φυσικό
φρούριο που κρέμεται κυριολεκτικά πάνω από τη θάλασσα,
καθώς είναι χτισμένο πάνω σε ένα επιβλητικό βράχο με
πανοραμική θέα.
Για αυτό και στις τρεις πλευρές προς τη θάλασσα περιβάλλεται με ασθενέστερο τείχος, ενώ στο σημείο όπου ενώνεται με τη στεριά χτίστηκαν ισχυρότερα πανύψηλα τείχη διάσπαρτα με πολεμίστρες και κανόνια. Η επικοινωνία του φρουρίου με την ξηρά γινόταν με μια ξύλινη κινητή γέφυρα, η οποία ένωνε την πύλη του φρουρίου με το απέναντι ύψωμα. Πάνω από την πύλη υπήρχε μια ταράτσα με πολεμίστρες και τη ζεματίστρα.
Από την ίδρυσή του ως το 1453 το Κάστρο το εξουσίαζαν οι Βυζαντινοί, στη συνέχεια ως το 1538 οι Ενετοί και από το 1538 ως το 1821 κατέλαβε το Κάστρο ο Καπουδάν πασάς του Τουρκικού στόλου, Χαϊρρεντίν Μπαρμπαρόσα. Για ένα μικρό διάστημα γύρω στο 1660, το Κάστρο πέρασε και πάλι στα χέρια των Ενετών μετά την πολιορκία του Φραγκίσκου Μοροζίνι. Όλα αυτά τα χρόνια η ζωή των κατοίκων του ήταν πολύ δύσκολη και μερικές φορές ακόμα και μαρτυρική, αφού εκτός από τις συνεχείς επιδρομές των πειρατών και επίδοξων κατακτητών, αντιμετώπιζαν και το πρόβλημα της έλλειψης χώρου στο εσωτερικό του φρουρίου καθώς τα σπίτια ήταν μικρά και χτισμένα το ένα πολύ κοντά στο άλλο και εκτός από τις πολλές εκκλησίες, δεν υπήρχαν άλλα κτίσματα, ή χώροι για τον πληθυσμό. Στο Κάστρο υπήρχαν 400-500 σπίτια, 4 ενορίες και περισσότερα από είκοσι εκκλησάκια, ως και τζαμί χωρίς μιναρέ και διοικητήριο από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, καθώς και οι απαραίτητες δεξαμενές για νερό, ενώ το Νεκροταφείο βρισκόταν έξω από το κάστρο.
Μετά την απελευθέρωση του νησιού από τους Τούρκους, το κάστρο ήρθε σε ελληνικά χέρια και μετά την ανακήρυξη του Ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους, το 1830, το κάστρο εγκαταλείφθηκε και ερήμωσε σιγά-σιγά. Οι περίπου 1500 κάτοικοι μετακόμισαν εκεί που σήμερα βρίσκεται η πόλη της Σκιάθου και την ανοικοδόμησαν χρησιμοποιώντας υλικά του Κάστρου: δεν πήραν μόνο το νοικοκυριό τους αλλά και όσα οικοδομικά υλικά μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ξανά, όπως κουφώματα, παράθυρα, πόρτες, σκεπές, ξυλεία. Ετσι το Κάστρο όχι μόνο ερήμωσε απότομα αλλά υπέστη και μεγάλη καταστροφή.
Από τη στιγμή που εγκαταλείφθηκε το Κάστρο το 1830, με την ίδρυση του Ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους, αφέθηκε στην τύχη του. Πλέον, σώζονται ερείπια σπιτιών, δύο ενοριακοί ναοί (ο Χριστός και ο Άγιος Νικόλαος), δύο εκκλησίες (ο Άγιος Βασίλειος και η Αγία Μαρίνα) ένα τμήμα του τοίχους με την πύλη, η ζεματίστρα, το μισοχαλασμένο τζαμί και κάποια ερείπια του Τουρκικού Διοικητηρίου καθώς, επίσης, 2 δεξαμενές νερού και το κανόνι της «Αναγκιάς».
Το Κάστρο συνδυάζει την άγρια μεγαλειώδη φυσική ομορφιά με την ιστορία που αφηγούνται τα ερειπωμένα απομεινάρια. Από εδώ πάνω, μεταξύ ουρανού και γης, η θέα είναι υπέροχη.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης σε πολλά σημεία του έργου του αναφέρει το κάστρο της Σκιάθου.
